سلام .. این پستو برای خودم گذاشتم دوست داشتی همراه شو ، اما اگر برایت غریبگی کردند این واژه ها ، هر کجا که خواستی رهایشان کن ..مختاری !
خدایا ! به چه رویی اسمشان را بیاورم و برایشان بنویسم ؟ اصلا اجازه ی این کار را دارم ؟ یا اینکه نه بعدها مستوجب توبیخ برای پاگذاشتن در حریمشان خواهم بود ؟ نمیدانم ! هرچه خواهد بشود ... من پررو تر از این حرف ها هستم ..
اصلا مگر شهید آوینی نگفتن: یاد شهید زنده نگاه داشتن راه اوست.. پس همه چی حل شد ...!
ولی کاش واقعا میتونستیم وارد حریم شهدا بشیم ... آخه ما تو ناکجا آبادیم و هنوز در غرور آباد پر تکلف نفس اماره در حال قدم زدنیم و شهدا همان سالکین طریق خدا در ملکوت اعلی
ما همچنان غرق در زیبایی ظاهری دنیاییم و خیال کردیم حالا حالاها جاودانیم در این جا ..ولی شهدا به درستی درک کردند که دنیا زودگذر است و به سرعت میگذرد ..زودتر از آنچه که ما فکرش را بکنیم .. آنها فهمیدند آنچه که باقیست روح ماست که فردا باید در عرصه ی محشر پاسخگو باشد .
اصلا من کجای کارم ؟ مقایسه ی خود با شهدا ؟ ورود به حریم شهدا؟ اگه میخواستم وارد حریمشون بشم که حداقل یه دونه از قوانین شهید علمدار رو برای خودم عملی میکردم ..یاحداقل به این حرف شهید حسن ترک گوش میدام که گفتن : ذکر ظاهری ارزشی ندارد ، ذکر باید عملی باشد ..خدا رابه خاطر نعمتهایی که به ما داده عملا شکرکنید ..من شکر که نمیکنم هیچ..مدام غر میزنم به خدا که چرا چرا چرا...؟؟؟
ای شهدا مگه نگفتن شما ستارگان آسمان هدایتید و راه را باید با شما بجوییم پس همه چی رو سپردم به دست خودتون .. با پر رویی تمام میگم که دستم رو بگیرید ...اصلا خیال کنید کودکی نو پا هستم که هنوز درست نمیتوانم راه بروم .. خودتون بیاین دستامو بگیرید و آروم آروم اونقدر راهم ببرین که حرفه ای شم...
+ پی نوشت : خدایا ! تنها تو را میخواهم . میخواهم با تو تنهای تنها باشم ... فقط با تو !
