از دور توي چشم ميزد ؛ کار هميشگي اش… سلام و خداحافظي اش شده بود ، خنده . سر به سرش مي گذاشتي ، مي خنديد . هر چه مي گفتي ، باز هم آن چشم هاي بزرگ را به سويت نشانه مي رفت و بعد شليک خنده از ميان دندان هاي درشت و موج دارش …دندان بود که يکي پس از ديگري از دور لبهايش بيرون مي ريخت و ما را هم به خنده وا مي داشت .

همسنگر عزيز براي مطالعه ادامه مطلب روي لينک کليک کن ...